ಸಮಯ – ಅದು ಮೌಲ್ಯವಿಲ್ಲದ ಅಂಶವಲ್ಲ. ಅದು ಬದುಕಿನ ದಾರಿದೀಪ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಅದು ಮುಂದೆ ಮಾತ್ರ ಓಡುತ್ತಿದೆ. ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಅದು ನಮ್ಮ ಬೆರಳ ಹಿಂದೆ ಸಿಡಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ಓಡುವ ಸಮಯದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ, ಬದುಕು ತನ್ನ ಹಡಗನ್ನು ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದೆ – ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೇರವಾಗಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕತ್ತಲ ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಭವಣೆಗಳ ಏರುಪೇರಿನಲ್ಲಿ.
ಸಂತೋಷ, ನೋವು, ನಿರಾಶೆ, ಆಕಾಂಕ್ಷೆ — ಇವೆಲ್ಲಾ ಬದುಕಿನ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಅನಿಸುವ ಹಾಗೆ ಭಾವನೆಗಳ ಪಾತ್ರವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿ ಭಾವನೆ, ಒಂದು ಪಾಠ, ಒಂದು ಅನುಭವ. ಒಮ್ಮೆ ಸುಖದ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡಿದ ಹಗಲು, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ದುಃಖದ ಮಬ್ಬಿನಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೋಗುವ ರಾತ್ರಿ. ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಜೀವನದ ನಿಜವಾದ ಬಣ್ಣ.
ಜೀವನದ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಾವೇ, ನಾವಾಗಿ, ನಾವಿಲ್ಲದ ಅನೇಕ ಕನಸುಗಳ ನೌಕೆಹೊಕ್ಕಿದ ನಾವಿಕರು. ನಾವು ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂಬ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಸಾಗುವ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿರುವ ಭಾವನೆಗಳು ನಮಗೆ ಬದುಕು ಬದಲಿಸುವ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಪಾಠಗಳು – ಅವು ನಮ್ಮನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮಾನವೀಯವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹೆಚ್ಚು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಬದುಕನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಹೀಗೇ, ಸಮಯ ತೀರವಿಲ್ಲದ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಸಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಾವು ಹತ್ತಿರುವ ಈ ಹಡಗು ಎಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪುತ್ತದೆ ಎಂಬದು ಅಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾವನೆ, ಮತ್ತು ಬದುಕಿದ ರೀತಿಯೇ ನಿಜವಾದ ಜಯ.
ಏಕೆಂದರೆ, ಬದುಕು – ಓಡುತ್ತಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಿಜವಾದ ಕಲೆ.
—ತುಳಸಿತನಯ ಚಿದು..✍️
